Yolculuğa çıkmaya karar verip, birikim yapmaya başlamamızın üzerinden yaklaşık 2 yıl geçti. İşlerimizden ayrılmamızdan beri yaklaşık 3 ay, evimizi kapamamızdan beri de yaklaşık 1 ay oldu. Ancak “son hazırlıklar” aşaması hala bitmedi, belki de bitmeyecek bir süreç. Sırt çantamızı hazırlayıp, tatile çıkar gibi bu yolculuğa çıkamayacağımızı biliyorduk ancak bu kadar da uzun bir süreç olacağını da tahmin etmemiştik doğrusu. Artık yola çıkmak ve oto-sanayi sitelerinden doğaya uzanacağımız günler için sabırsızlıkla gün sayıyoruz.

Elimizden geldiğince yaşamımızı sadeleştirmek hayali kurarken, her ne kadar en sade karavan olsa da, bir karavan almak, yaşlı olması sebebiyle bitmek bilmeyen bakımları için çokça enerji ve para harcamak durumunda kaldık. Neden daha iyi bir karavan almadığımızı soran çok oluyor. Bunun için belki bir 2 yıl daha çalışıp, hayallerimizi daha da ertelememiz gerekirdi. Belki bu süreçte yeni sağlık sorunları yaşayacak, yolculuğumuz biraz daha ve biraz daha ertelenecekti. Bizim gibi maddi bolluklar içinde yaşamayanlar için hayallerini gerçekleştirmek hiç kolay olmuyor evet. Ama zaten kolay olması da gerekmiyor, imkansız olmaması kafi. Şimdi yaşadığımız ve yoldayken yaşayacağımız bir sürü zorluk yorucu olduğu kadar, kağıt parçaları ile satın alamayacağımız bir haz ve deneyim birikimi veriyor. Bunu sadece ileride torunlarımıza anlatırken değil, şimdi de tebessümle karşılıyoruz.

Veda Selfie’si

Geçen hafta erken de olsa küçük bir veda partisi düzenledik arkadaşlar arasında. Bizden bir nevi veda konuşması yapmamızı istediler ve nasıl oldu da böyle uzun ve meşakkatli bir yolculuğa çıkmaya cesaret ettiğimizi sordular. Doğru düzgün cevaplayamadık çünkü ihtiyacımız olan ve var olan şeyin cesaret olup olmadığına emin olamıyoruz.

Ne için cesarete ihtiyacımız vardı? Hayal kurmak için mi? Hayallerini gerçekleştirmek için harekete geçmek için mi? Sürekli şikayet ettiğimiz ve mutsuz olduğumuz yaşam tarzından vazgeçmek için mi? Bizim bu süreçte en çok ihtiyaç duyduğumuz şeyler sabır ve kararlılıktı, çünkü her şeyi bir anda yapamadık, heyecanımıza oranla yavaştı ve uzun sürdü.

Veda Partisi’nde hüzünlü anlar

Çokça hayal kurup, hiçbirini denememiş olmamıza rağmen kendini hep başarısız hissetmiş insanlar olarak, bu kadar doğal ve olağan şekilde bugüne gelmeyi kararlılığımıza ve isteğimizin güçlülüğüne bağlıyoruz. Cesaretimiz vardıysa da, bunu bizden önceki tüm gezginlere ve ekolojik yaşama dönen herkese borçluyuz. Umarız biz de başkalarına cesaret veririz.

Ha bir de pas geçmemek lazım: hayallerimizi gerçekleştirmemiz için ihtiyacımız olan en önemli şeylerden biri cesaretten çok destekti. Arkadaşlarımızın, ailemizin ve ne şanslıyız ki iki kişi olduğumuz için birbirimizin desteği, sabırlı ve kararlı olmak için de gerekli olan yegane şeydi. Cevaplarını bulamadığımız sorularda da bize yardımlarını ve desteklerini esirgemeyen Morminor (Melis ve Emre Rona), Green Brick Road Project (Rita ve Leandro) ve Taner Aksel‘in de bu yolculuğa olan katkılarını asla unutamayız.

Antonis’ten küçük ama kıymetli bir hediye

Karavanımız halen tamirde, umarız iki-üç gün içinde bitecek. Halen güneş paneli ve atık yağ dönüşüm kiti edinebilmiş değiliz. Seyahatimizin en önemli iki ihtiyacı henüz tamamlanmadı ve bu gibi harcamalar için ayırdığımız bütçemiz de tükenmek üzere. Enseyi karartmadan yeni çözüm yolları arayışına girdik.

A planımız gereken masraflar için bir destek kampanyası başlatmak. Bu bir süredir aklımızdaydı ama ne kadar elzem olacağını şu güne kadar tam anlayamadık. Arkadaşımız Alper, bu süreçte de bize destek olarak kampanya için video hazırlıyor şimdi. Kampanyayı başlatınca gene blog ve facebook sayfalarında yayınlarak sizleri haberdar edeceğiz.

Fırsat buldukça hazırlık sürecimizde neler yaşadığımız, karşılaştığımız sorunları ve çözüm yöntemlerimizi sizinle paylaşmaya devam edeceğiz. Hepinize sevgiler.