Hampi’den çıkıp 18 saattlik bir yolculukla sabah saatlerinde Mumbai’ye ulaşıyoruz. Büyük şehirlerin kaosuna girmemek için Mumbai’ye gitmeyi planlamamıştık ama Rajasthan’a ulaşmak için burada aktarma yapmamız gerekti. İki tren arasında da 14 saatlik bir fark olunca Mumbai’yi de biraz olsun gezme şansımız oldu. Çantalarımızı tren istasyonunda bıraktıktan sonra İngiliz sömürge döneminden kalan görkemli binaların ve denize açılan “Hindistan Kapısı”nın bulunduğu şehir merkezini ancak dolaşabildik ki, bizi Jodhpur’a götürecek 16 saatlik tren yolculuğumuz için istasyona geri döndük.

Artık Hindistan’ın kuzey batısında, Rajasthan eyaletindeyiz. Rajasthan, “Büyük Krallıklar Diyarı” demek.

Mavi şehir Jodhpur’un dar sokaklarda arayıp bulduğumuz konukevinin terasına çıktığımızda, The Fall filmindekinden bile daha ihtişamlı görünen Mehrangarh Kalesi’yle yüz yüze geliyoruz.

Birkaç katlı binaların arasında gökyüzünün çok küçük bir bölümünü görerek yürürken motosikletlerden kaçmaya, ineklere yol vermeye ve boklara basmamaya çalışıyoruz. Kimi zaman oldukça daralıp basamaklara dönüşen sokaklarda, gözümüzü etrafımızı çevreleyen dünyadan alamıyoruz.

Jodhpur’ın turistik merkezindeki Sardar Market, saat kulesini çevreleyen seyyar satıcılar, olanaklar dâhilindeki her şeyi bulabileceğiniz dükkânlar ve her daim açık pazarıyla bizi de içine katıyor. Atmosferi çok dostane ve hatta “tanıdık”.

Yürüyerek kaleye tırmanıyoruz. Kaleye giriş ücretsiz, girişte sadece müze için para ödeniyor. Beraberinde verilen sesli rehber (audoguide) çok iyi hazırlanmış. Hem kale, hem de Rajasthan kültürü hakkında aydınlanıyoruz.

Ayrıca biraz pahalı da olsa kalenin muhteşem manzarasında zip-line yapıp “uçabilir”, ya da sadece burçlara oturup mavi şehri seyre dalabilirsiniz.

Hindistan’da kutlanan renk festivalini Jodhpur’un biraz doğusundaki Pushkar’da kutlamak istediğimiz için trenle Ajmer’e geçiyoruz. Buradan da 40 dakikalık bir otobüs yolculuğuyla Pushkar’a varıyoruz.

Pushkar; yapay bir gölün etrafına dizilmiş 52 “ghat” ve tapınakların yer aldığı hem kutsal bir şehir, hem de özellikle sırtçantalı gezginlerin toplandığı başka bir merkez. Özellikle son yıllarda yapılan Holi kutlamalarının farklılığı (bunun ne demek olduğunu festival gününe kadar bilmiyorduk) kulaktan kulağa yayılmış ve her sene daha çok turist gelir olmuş. Bu yüzden güneydeyken tanıştığımız gezginlerin çoğuyla burada yeniden karşılaşıyoruz. Burada da her akşam günbatımında doğu ghatlarından birinde toplanılıyor ve müzik yapılıyor. Birbirinden renkli kıyafetlerin ve Hindu aksesuarlarının satıldığı Pazar sokağında yer alan küçük meydandaki çaycı da bir diğer buluşma noktası.

Dünyanın birçok yerine buradan kıyafet gidiyor. Hazır gelmişken ülkemde satarım diye alan da var, her yıl gelip kilolarca kıyafeti götüren de. Ebru’nun aklı yatmıyor değil ama Türkiye’ye ne zaman döneceğimiz belli değil, o yüzden vazgeçiyor. Ama belli ki dünyanın farklı yerlerindeki belki bütün hippiler ve Hint işi kıyafet severler buradan giyiniyor.

Merkezin biraz dışında bir konukevine gidip oda bakarken bahçesini çok beğenip çadır kuruyoruz. Hindistan’da kaldığımız en konforlu yer çadırımız oldu hep. Bir de hemen yanına kurduğumuz hamak…

Dolunayda kutlanacak olan Holi Festivali’ne iki gün var. Biz de bu sürede hem Pushkar’ı keşfediyor, hem de Holi için hazırlıklara başlıyoruz. Renk renk toz boyalar, beyaz kıyafetler… Bu arada Pushkar’da çoğu yerde poşet kullanılmıyor, onun yerine renkli bez torbalar veriliyor.

Holi Festivali’ni kutlamaya, bir gün önce hava karardıktan sonra yakılan “Holika” ateşleri ve fişekler patlatılarak başlanıyor. Ertesi sabah ise çok erken saatlerde asıl cümbüş başlıyor.

Sabah 8’de henüz sokağa bile çıkmadan, çadırımızın önünde boyanıyor suratımız. Aynı saatlerde pazar meydanında başlayan meşhur partiye yürürken herkes gülerek boya atıyor birbirine. Her yerimiz rengarenk halde meydana ulaştığımızda, dev hoparlörden çıkan elektronik müzikle çılgın gibi dans eden rengarenk bir kitle görüyoruz.

Biz de bu çılgınlığa katılıp biraz dans ediyoruz ama sabahın daha en fazla 9’u ve kahvaltı bile etmediğimiz için meydandan ayrılıp yemek arayışına giriyoruz. Bütün dükkanlar boyanmamak için kepenklerini kapatmış. Meydana bakan bir restoranın terasına çıkıp, yukarıdan seyrediyoruz kalabalığı. Saat 14’te bitmesi planlanan eğlence, tam saatinde meydanı basan polislerin düdükleri eşliğinde dağıtılıyor. Biz de otelimize dönüp, boyalarla oynamaya otelimizin bahçesinde devam ediyoruz. Çıkmaz zannettiğimiz boyalar güzel bir banyonun ardından çıkıveriyor. Her şey ve herkes normale dönüyor. Çılgın Pushkar Holi’si işte böyle geçiyor; gelenek baki ama pratiği bir hayli şekil değiştirmiş.

Aslında Rajasthan’da görmek istediğimiz birkaç şehir daha var: Jaisalmer ve Udaipur. Ama biz ani bir kararla doğuya doğru yönelip, Rajasthan’daki son durağımız olan Jaipur’a gidiyoruz. Hindistan’dan biraz yorulduk galiba, Nepal’e geçmek için can atıyoruz.

Jaipur özellikle mücevher ve takı ile ilgilenenlerin ilgisini çeken bir şehir. Değerli taşlar burada çok ucuz, kilo ile taş alıp ülkenize götürüp taş haliyle veya takı yaparak satabilirsiniz. Ebru da yeni makromelerinde kullanmak için birkaç taş alıyor ama bu büyük şehir yine de bize göre değil.  Sokaklarda anlamsızca dolanıp pahalı bulduğumuz için “önemli” yerleri ziyaret etmeden, 1 gün geçirip Agra’ya gidiyoruz.

Agra, meşhur Taj Mahal’in de yer aldığı, kuzeyde Nepal’le komşu olan Uttar Pradesh eyaletinde. Taj Mahal’in girişi yabancılar için kişi başı 750 Rupi (30 TL), Hindistanlılar için ise 20 Rupi (1 TL’den az). Bu adaletsizlik canımızı sıksa da, buraya kadar gelip dünyanın en önemli yapılarından biri olarak kabul edilen bu anıtı görmeden gitmeye içimiz el vermiyor.

Mermerden yapılmış bembeyaz kütle gün ışığı altında gerçek anlamıyla göz kamaştırıyor. Ama ilginç biçimde bahçesinin dışından daha heybetli görünen anıt sanki yaklaştıkça küçülüyor. Kocaman kubbenin içinde yalnızca uğruna Taj Mahal yaptırılan Mümtaz Mahal ve onu bu anıtı yaptıracak kadar seven (ve tabi ki çok zengin) kocası Şah Cihan’ın mezarları bulunuyor. Bu büyük aşk hikayesi herkesi çok etkiliyor ama bize göre yapı da hikaye de biraz fazla abartılıyor.

Taj Mahal’i en iyi, günlük 400 Rupi (15 TL) ödediğimiz güney kapısına yakın konukevimizin teras katından izliyoruz ve bu Agra’da gördüğümüz en güzel şey bile değil.

Agra’dan otobüsle 1 saat uzaklıktaki Fatehpur Sikri sarayı yıkıntılarında yaptığımız geziden çok keyif alıyoruz ama bizi en çok etkileyen şey, Taj Mahal’in etrafında yürürken kapısını tesadüf eseri gördüğümüz, ama girişte turistlerden 100 Rupi (4 TL) istenilen “Taj Nature Walk” adı verilen park oluyor. Biz tabi ki bir parka girmek için o kadar para vermiyoruz (ki zaten bu turist yolma alışkanlıkları bir süre sonra çileden çıkartıyor). Nehir kenarına inip, yürüyüşümüzü orada yapmanın yollarını ararken, parkın hemen yanındaki bakım evinin sağında alçalan park duvarından atlayarak içeri bedava giriyoruz. Parkın içindeki Taj Mahal manzarası görmeye değer, ama 100 Rupi’ye değil.

Bir sürü tavus kuşunun yanında çokça renk renk tropik kuşa da ev sahipliği yapan yemyeşil park özlediğimiz doğayı hatırlatıyor bize.

Himalayalar’da baharı karşılamak için Nisan’da Nepal’e geçmeye karar veriyoruz. Ama Shiva’nın kenti, kutsal Ganj Nehri’nin yanındaki Varanasi’ye gitmeden olmaz.