İlk başta sadece, vize başvurusu sırada konsoloslukta gördüğümüz slogandı “incredible India”. Şaşırtıcı, akıl almaz, olağanüstü… Chennai’de geçirdiğimiz 3 gün sonunda, bunun Hindistan için yapılabilecek belki de en uygun tanımlama olduğunu fark ettik.

Sharjah Havalimanı’ndaki 17 saatlik beklemeyle beraber 1,5 günü bulan yolculuğumuzun sonunda güneş henüz doğmamışken varıyoruz Chennai’ye. Dışarıyı çıktığımızda, sıcaklık ve nemden dolayı nefes almakta zorlanıyoruz, ta ki alışana kadar. Gerçek anlamda nefes kesici…

Erken saatlerde, bizi misafir edecek olan Erik ve Selcem’in evine varıyoruz. Couchsurfing sayesinde, tamamen farklı bir kültüre yavaş bir geçiş yaparak, yaşadığımız kültür şokunu biraz olsun hafifletiyoruz…

Kasım ve Aralık ayları Hindistan’ın güneyinde Muson mevsimi. Bu yüzden dolaşmaya çıkarken yağmurluğumuzu yanımızdan ayırmıyoruz. Ancak yağmur suyu bile sıcak olduğu için ıslanmak dert edilecek bir durum değil. Sokaktaki herkes, ya yalınayak ya da terlikle geziyor…

Chennai, Hindistan’ın 4. büyük kenti. O yüzden trafik oldukça yoğun. İlk başta hiç susmayan korna sesinden dolayı çıldıracak gibi oluyoruz. Alışkanlıklarımızdan dolayı korna çalmak bizim için biraz agresif bir tavır. Ancak burada neredeyse hiç kimse öfkeli değil ve trafiğin akışı tamamen buna bağlı. Bütün o keşmekeş içinde sürücüler kornayla haberleşiyorlar. Dilbilimin alanına girebilecek kadar gelişmiş bir dil. Çoğu aracın arkasında da şu yazıyor: “sound horn” (korna çal).

Farklı tonlardaki korna sesinden sonra her yerde karşılaştığımız bir diğer şey ise elbette ki baharat kokusu. Şehir kocaman bir aktar gibi. Ancak bu da başka bir dil. Bütün o ses ve renk cümbüşü içinde koku bir pazarlama aracı oluyor. Hoşunuza giden koku sizi muhtemelen hoşunuza gidecek olan bir yemeğe götürüyor…

Etrafımızdaki bunca dile bir de Chennai’nin bulunduğu bölge olan Tamil Nadu’daki yerel dil, Tamilce ekleniyor. Hindistan’a gelmeden önce Hintçeyi anadiliniz gibi öğrenseniz bile bu bölgede hiçbir işe yaramıyor. İngilizce konuşan birilerini bulmak oldukça kolay, ancak yerel beden dilleri ile beraber insanları anlamak ilk günler için biraz zor oluyor. Konuşurken kafalarını çene kısmı hareket edecek şekilde sürekli iki yana sallıyorlar; bu bazen “evet”, bazen “belki” anlamını taşıyor. Yani aslında söylediklerimizi onaylıyorlar ama bize “Hadi yine iyisin” veya “vay kerata vay” diyorlarmış gibi geliyor. Merhaba demek için de, hoşça kal demek için de; kızgınlıkta bile benzer şekillerde kafa oynatılıyor. Bir de, alışık olduğumuz üzere herkese teşekkür ediyoruz, bir şey söylemeden sadece kafalarını sallıyorlar. Bunu ev sahiplerimizle konuştuğumuzda bize, teşekkür etmenin etkileşimi ve yardımı sonlandırdığı için tercih edilmediğini söylüyorlar… İletişim hep devam ediyor…

Çok renkli bir dünya burası… Tapınaklardan sokaklara her yer rengârenk. Özellikle de kadınların kıyafetleri… Elbette ki renkler ve görüntülerin de bir dili var. Kadınların giysilerine bakarak medeni durumlarından toplumsal konumlarına kadar birçok şeyi öğrenmek mümkün. Hindu dinine mensup olanların her gün yeniledikleri alın boyası ise yaşları, statüleri ve hayatlarındaki değişiklerle (evlenme, çocuk yapma) ilgili çeşitli bilgiler sunuyor. İnsanlar kimliklerini ayrıntılı bir biçimde dış görünüşlerine yansıtıyorlar…

Chennai’de birçok farklı din bir arada ve insanlar inançlarını her yerde rahatça ifade edebiliyorlar. Bir Hristiyan mahallesindeki Hindu tapınağına bakarken ezan sesini işitebiliyorsunuz. Arabaların üzerindeki süs ve boyamalardan sahibinin kişiliği hatta politik görüşü hakkında bilgi edinebiliyorsunuz. Duvarlar afişlerle ve Tamilce yazılarla dolu…

Her şey çok hızlı akıyormuş gibi görünse de, insanlar çevrelerinde olup bitenlere kayıtsız değiller. Bize ise merak ve sevgiyle yaklaşıyorlar. Kimseyi rahatsız etmemek için fotoğraf çekerken dikkatli olmaya çalışıyoruz. Ama bazen de birileri yanımıza gelip bizimle fotoğraf çektiriyor.

Şehir içinde yürümek, her adımda keşfedecek yeni bir şeyler olduğu için eğlenceli. Ulaşım araçları da çok ucuz ve çeşitli. Eğer yükünüz varsa taksi tutmak en mantıklısı çünkü diğer araçlar biraz sıkışık oluyor. Kısa mesafe ulaşımlarda rikşaları (üç tekerlekli araç) ya da küçük dolmuşları kullanabilirsiniz. Ön koltukta oturmak ilk başlarda yüreğinizi ağzınıza getirse de, trafiğe alışınca film izler gibi seyahat ediyorsunuz. Otobüsler de oldukça ucuz ancak genelde kalabalıklar. Yaklaşık 10 kilometrelik bir mesafe için dolmuşlara 15 rupi (50 kuruş) ödeniyor. Chennai’de, sömürge döneminde inşa edilmiş tren hatları var. İstasyonlar da trenler de o günden bu yana pek bakım görmemiş ancak tren uzun mesafeler için en ucuz (şehir içi 5 rupi/20 kuruş) ve rahat ulaşım aracı. Ayrıca trenle seyahat etmek müthiş bir gözlem imkânı sunuyor.

Trenlerde vagonlar kabaca üçe ayrılıyor. 1. Sınıf, 2. Sınıf ve kadınlar. Kadınların seyahat ettiği vagona erkekler kesinlikle girmiyor ama kadınlar isterlerse (genelde eşleriyle beraber) diğer vagonlarda seyahat edebiliyorlar. Biz şu ana kadar biletlerimizi kontrol eden herhangi bir görevliyle karşılaşmadık ama yine de trene binen herkes gişelerden bilet satın alıyor.

Geleneksel yaşam tarzı açısından muhafazakâr bir toplum olsa da, Hindistan’da insanlar her şeye açık. Trende kadınlar vagonuna binen bir Trans kadın oldukça ilgimizi çekti. Her elini şaklattığında biri para veriyor, ardından da kadın para veren kişiye ve çocuğuna bir takım dualarla karşılık veriyordu. Sonradan öğrendik ki, Hinduizm’de bu kişilerin insanlar üzerinde büyüye benzer bir etkileri olduğuna inanıldığı için korkuyla karışık bir saygı duyuluyor.

Sokaklar insanlarla beraber inekler, keçiler, domuzlar ve köpekler tarafından paylaşılıyor. Chennai’de kediye pek rastlamadık ve kedilerin yerini kargalar dolduruyor. Bankta oturup bir şeyler atıştırırken bir karganın yanınıza sokulup yiyeceğinizden bir parça istemesi son derece olağan.

Alkollü içki ve sigara da Hindistan’da pek tüketilmiyor. Açık ya da kapalı kamusal alanlarda sigara içmek kesin olarak yasak olmamakla beraber hoş karşılanmıyor.

Kalabalık sokaklar da, kenar mahalleler de Chennai’de oldukça güvenli görünüyor. Yürürken dikkat etmemiz konusunda uyarılmamıza rağmen herhangi bir şekilde rahatsızlık edilmedik ve hırsızlık girişimine tanık olmadık. Bir kavga veya küçük bir tartışmaya bile denk gelmedik. İnsanlar birbirlerinin kişisel alanlarına saygı duyuyor…

Hindistan’a gelmeden önce bize burasının bir ülkeden çok bir kıta gibi olduğu söylenmişti. Geçirdiğimiz birkaç günde ise kendimizi tamamen farklı bir evrende gibi hissettik. İlk başta her şey kaotik görünüyor. Ancak biraz anlayıp kavramaya başlayınca kaosun yerini her şeyin birbiriyle ilişkili içinde olduğu bir kozmos alıyor…